Devetero autora udružilo se u interdisciplinarnu umjetničku skupinu Ponton, s idejom da se svake godine u iduće četiri izvede po jedna plutajuća platforma veličine 10 x 10 metara koja bi funkcionirala kao svjetlosna i audio instalacija i izvedbeni prostor
Hollywood je duže vrijeme planirao snimiti remake slavnog westerna Johna Sturgesa »Sedmorica veličanstvenih« iz 1960. godine, koji je već sam po sebi remake Kurosawina remek-djela »Sedam samuraja«, iako je filmski »zanatlija« Sturges uvelike pojednostavio Senseijev kompleksni original kako bi ga prilagodio komercijalnim zahtjevima holivudskih šezdesetih.
Sličnu taktiku »grupe« kao okosnicu filmske priče Sturges primjenjuje tri godina kasnije u »Velikom bijegu« koji se prometnuo u holivudski megahit, samo što je western zamijenio ratnim filmom, a broj članova grupe daleko premašuje onaj iz »Sedmorice veličanstvenih«, jer se praktički radi o 73 savezničkih zatočenika jednog nacističkog logora.
No taj je film još snažnije učvrstio mitski status Stevea McQueena koji nosi oba filma. Iako je prvi spomenuti film funkcionirao i kao svojevrsni poligon za bildanje glumačkog narcizma grupe (uz McQueena bili su tu Yul Brynner, Robert Vaughn, Charles Bronson, Horst Bucholz, James Coburn i Brad Dexter).
Zato je ta ista industrija inkarnirana u MGM-u shvatila da je došlo vrijeme vratiti se u Sturgesovo zlatno doba pa je Hollywood zahvatila prava pomama za autorskim westernima, počevši s Inarrituovim »Povratnikom« i Tarantinovom »Mrskom osmorkom«.
Uloge: Denzel Washington, Chris Pratt, Ethan Hawke, Vincent D’Onofrio Byung-hun Lee, Manuel Garcia-Rulfo, Martin Sensmeier, Haley Bennett, Peter Sarsgaard i drugi
Crkve u plamenu
No već uvodna scena iz rudnikom zlata čiju tišinu prekida serija eksplozija, otkriva prave namjere redatelja »Sedmorice« Antoinea Fuque. Eksplozija terora proširit će se par minuta kasnije, s bandom koja upada u crkvu u kojoj se održava misa. Bandu predvodi imućni Bartholomew Bogue (Peter Saarsgard, koji portretira svoj lik s gotovo luciferskom ravnodušnošću).
Njegov je cilj dokopati se zemljišta Rose Creeka da bi eksploatirao njegove zlatne rezerve (današnje moćnike bogue inkarniraju korporacije koje se bave frackingom).
Fuquin diskurs je krajnje nepomirljiv i neosporiv. Napredak i kapitalizam po volji Božjoj. In God We Trust. Novac i Božji hram. Zato crkve nisu potrebne društvu i može ih progutati plamen (ovogodišnje izdanje venecijanske Mostre na kojoj se dogodila svjetska premijera Fuquina filma, bilo je krcato »blasfemičnim« filmovima, od Sorrentinove tv serije »Mladi papa« nadalje).
Jer, koliko nas pamćenje služi, geneza westerna baš i ne pamti toliko crkava u plamenu. Znamo za westerne u kojima su se crkve gradile (John Ford). Znamo društva koja su nestajala u prašini divlje horde (Sam Peckinpah) i nacije koje su nestajale na vratima raja (Michael Cimino). Ali slika tako čiste i jasne metaforične snage koju gradi Fuqua baš i nije uobičajena u tom žanru. Jer, ovdje nihilizam nije cilj, već polazišna točka.
Poput tog plamena, tako je i Fuquina politička vizija krajnje zapaljiva, što je već dokazao i u ranijem opusu. Posve je nebitno da li je ovdje riječ o uzurpaciji moći ili Moći. Uvijek je u prvom planu sistem koji funkcionira kao izuzetak i čije otpatke treba progresivno eliminirati, u ime logike manipulacije, nepravde i prekršaja.
Etničke manjine
Zato je tu crna ruka pistolerosa Sama Chisolma (Denzel Washington u još jednoj ulozi fuquovskog Pravednika), tog neuništivog osvetnika koji krije takve duboke rane i tajne da ih stari dobri Yul Brynner kao njegova originalna verzija i Sturgesov prototip nije mogao ni sanjati. I tu leži fundamentalna distanca koja razdvaja Fuquin remake od Sturgesova legendarnog originala. U Chisolmovu liku postoji nešto puno više osobno, što se povezuje s gnjevom i plamenom koji razara ere Povijesti.
Zato nije ni čudo da svi članovi Fuquine »sedmorice« manje-više pripadaju nekoj marginaliziranoj i potlačenoj etničkoj manjini. Čak je i njen bijeli dio sveden na otpadnike i manijake. Chisholm je crnac. Vasquez je Meksikanac. Red Harvest je Indijanac. Robicheaux je južnjak francuskih korijena (neurotični Ethan Hawke). Billy je Azijat (glumi ga Lee Byung-hun, kojeg tvrdi fanovi korejskog filma pamte po ulozi u kultnom »Vidio sam vraga«). Josh Faraday je pijani Irac. A Jack Horne je usamljeni traper i vjerski fanatik (životna uloga Vincenta D’Onofria).
Da film ne ostane potpuno mužjački, tu je do zuba naoružana Emma Cullen, koja postaje istinski moralni kotač zamašnjak priče. Jer, ako su u Sturgesovu originalu preživjele holivudske zvijezde, kod Fuque ćemo među preživjelima prepoznati one koji na vlastitoj koži nose ožiljke »dezintegracije«.
Naravno, Fuquina »sedmorica« ne igraju na autodestruktivnu parabolu kakvu zamišlja Tarantinova »osmorka«. Fuqua je često naglašavao da ga je inspirirao Leone, što danas valjda naglašava svaki holivudski autor koji koketira s ikonografijom westerna. No Fuquin politički diskurs još je naglašeniji i nije mu stalo do spektakla per se. Treba se samo pripremiti na sljedeći (gerilski) napad.
