Intervju što ga je pisac i novinar Boris Dežulović dao beogradskom Nedeljniku izazvao je pravi mali rat na Twitteru i Facebooku. Na Dežulovićeve reiječi reagirao je i zamjenik gradonačelnika Beograda Goran Vesić, a srbijanski tabloidi Dežulovićeve riječi prenpose kao “skandalozne” i “nedopustive”. Što je tako “strašno” rekao Dežulović da je izazvao pravi tsunami komentara na u srbijanskim medijima i na društvenim mrežama.

U “najosjetljivijem”, odnosno najcitiranijem i najkomentiranijem dijelu Dežulovićevog intervjua, koji je ovaj pisac dao povodom izlaska njegove knjige “Jebo sad hiljadu dinara” u Srbiji, stoji ovako:

“Riječ je o nečemu drugom: o tome da Beograd jednostavno više nije grad, to je tek malo veća kasaba, Dubai za siromašne, ili Jagodina za bogate. Riječ je o tome da je u Beogradu sistematski poništena svaka pojedinačna ideja grada, i to ne samo onim čudovišnim, lažnim baronom Stefanom Minhauzenom na topovskom đuletu pred željezničkim kolodvorom, buđavim i ofrlje provincijskim Waterfrontom, te ostalom pseudourbanističkom plastičnom bižuterijom, koja Beograd čini velegradom točno onoliko koliko je Jagodinu velegradom učinila ona Palmina žirafa. Grad, naime, ne čine žirafe, nego ljudi. Ne razlikuju grad i selo samo industrija i poljoprivreda – više se krumpira i kupusa danas uzgoji u urbanim vrtovima Helsinkija nego na finskom selu – već rastvorenost grada i njegova socijalna, kulturna i svaka druga diverzija i diverzifikacija, nasuprot plemenskoj tradiciji sela i seoskih glavara. Upravo po tome Beograd je nekad bio grad, upravo po tome Beograd je danas blatnjava, tužna selendra koja izgleda kao da ju se snimio Radoš Bajić na metamfetaminima. I naravno da rođake iz grada to onda ne jebe. Znate kako se kaže: “Beograd gori, a baba se češlja”.”

Dežulovićeve riječi na nož je dočekao zamjenik gradonačelnika Beograda Goran Vesić, koji je napisao:

“Pišući odgovor Dežuloviću znao sam da nije pravedno staviti ovog duhovnog provincijalca i prostaka u isti red sa stanovnicima Beograda Tinom Ujevićem, Antunom Gustavom Matošem, Gustavom Krklecom ili Ivanom Meštrovićem. Nije zaslužio ni društvo Džonija Štulića. Ni Splićanina Dina Dvornika, koji je prvi koncert održao baš u Beogradu. Dežulovićev odgovor je nekako idiotski. Niko od Dežulovića ne traži da voli Beograd. On Beograd iskreno mrzi, sa strašću Ežena de Rastinjaka koji u Balzakovom romanu ”Čiča Gorio” gleda sa uzvišice groblja na Pariz i uzvikuje: ”A sada je na nas dvoje red!“

Dakako, pisac i novinar poznat po tome da nema dlake na jeziku nije ostao dužan Vesiću. On je dao još jedan intervju, portalu Nova rs, gdje je rekao: “Takvu buru, naravno, nisam očekivao, ali ispao je eksperiment u kontroliranim laboratorijskim uvjetima: da je Beograd zaista ozbiljna, velika europska metropola, kako bi i u kojem to paralelnom svemiru buru u takvom jednom megalopolisu mogao izazvati intervju trećerazrednog nekog pisca iz jednog dalmatinskog sela s ukupno deset stanovnika? Reakcije na moj intervju tako su upravo empirijski dokazale svaku moju tezu. Slavni Beograd uvrijedio se kao seoska mlada, dirljivo provincijski, baš kao neka kazahstanska selendra iz filma Saše Barona Koena. Da nisam ustaško đubre, skoro da bi mi ga došlo milo.”

Također, zamjeniku gradonačelnika Beograda poučio je: “Da me onako srpski široko u tom došljačkom kontekstu nije ugurao u all-star društvo s Antunom Gustavom Matošem, Tinom Ujevićem, Ivanom Meštrovićem i Džonijem Štulićem, koje je Beograd, eto, onako lepo primio, pa nisu poput mene srali po njemu. Na stranu sad što je Matoš iz Beograda pobjegao pred istim bijesom čaršije, zbog jedne kritike Janka Veselinovića, i što je Ujević uhapšen i doslovno protjeran iz grada. Vesićeva usporedba, osim što je kretenska, jednostavno nije poštena: Matošu je gradonačelnik Beograda bio Mihailo Bogićević, pariski đak i gospodin čovek iz ugledne obitelji, sin drugog beogradskog gradonačelnika Miloša i unuk vojvode Ante Bogićevića, Meštroviću je beogradski gradonačelnik bio Ljubomir Davidović, osnivač Demokratske stranke, Ujeviću je gradonačelnik bio Dobra Mitrović, veteran albanskog marša, osnivač “Vremena” i otac beogradskog urbanizma, Džoniju Štuliću gradonačelnik je bio Bogdan Bogdanović, možda i najveći gospodin među svim beogradskim gradonačelnicima ikad. A meni, kad sam došao u Beograd, gradonačelnik je bio, jebi ga, Dragan Đilas. Nije pošteno. Ali šutim, još sam dobro prošao: imam na Novom Beogradu prijatelja iz Splita kojemu je gradonačelnik bio Siniša Mali.”

Lavina kritika i pohvala piscu i novinaru Dežuloviću nastavila se kotrljati na društvenim mrežama i nema naznaka da će skoro stati.