Prokletije su planinski masiv na granici Albanije, Kosova i Crne Gore. Te izgledom moćne i tajnovite planine za osnovu svog višegodišnjeg rada odabrao je Vedran Živković, hrvatski (Slavonski Brod) glazbenik koji je osmislio projekt »Prokletije« kojim planira kroz tri albuma dati svoje viđenje etno i folk tradicije Balkana pri čemu naglasak stavlja na ono mračno određujući se time na jedan način i prema mentalitetu naroda koji nastanjuju ovaj prečesto u ratovima prolivenom krvlju obilježen europski poluotok.

Prvi dio »Prokletija« Živković je pod imenom benda Nemeček objavio 2021. godine, a tri godine potom evo i »dvojke« koju radi s novom ekipom, točnije s bubnjarom Bornom Maksanom i klavijaturistom Leom Beslaćem.

Stilska raznovrsnost

Sve što je zamišljeno na prvom dijelu sad se dodatno razrađuje i razgrađuje pa 45 minuta snažne glazbe donosi izvrsnu i nesvakidašnju kombinaciju tamburica, maničnog bubnja i sjajnih synth dijelova, a sve to kroz tekstove koji se kreću od refleksivnih promišljanja o (be)smislu postojanja preko opisa davnih staroslavenskih običaja pa do mračnih stihova koji govore o ratu i smrti, možda i košmarnim snovima punima jeze i grozote.

U svakom slučaju, ponuđena glazba i stihovi mračni su i teški, puni pritajene prijetnje, ali i vrlo ritmični što će itekako puno značiti na koncertnim nastupima ove trojke. Stilski je grupa Nemeček razigrana i raznovrsna pa u deset pjesama svjedočimo kombinaciji svega i svačega, kao što je prog-rock, psihodelija, art-rock, post-punk, gothic-rock, krautrock, eksperiment, noise…

Sve to izvire i uvire, spaja se i nadopunjuje iz pjesme u pjesmu tvoreći moćan alternativni rock izraz koji traži zahtjevnijeg slušatelja i svjetlosnim je godinama daleko od ljige kakvu nudi Dora i općenito aktualna anemična pop glazba.

Košmar i kakofonija

Osobnim promišljanjima i uglavnom strahovima Nemeček se okreće u dojmljivim »Os svijeta« i »Na kraju svega (Beograd)« koje su idealan uvod u tamu koju pak nude devet i pol minuta duga »Olovni« u kojoj »olovni momci nose znamenje iz drugog vremena«, odnosno nešto kraćoj, ali isto tako snažnoj »Mirila« prepunoj mučnih slika smrti, jama i krvi pri čemu ne znaš stižu li te slike iz noćne more ili iz podsvijesti nekog ratnog veterana mučenog PTSP-om.

Taj mrak vlada i u onim pjesmama koje se dotiču pretkršćanskog doba (»Kuvet« i »Jurjevo«) koje za središnji lik imaju staroslavenskog vjesnika proljeća, Zelenog Jurja. No, suprotno pozitivi koju je taj stari slavenski običaj nosio najavljujući novi život, kod Živkovića i ekipe u obje se pjesme odličan i ritmičan plesni početak vrlo brzo pretvara u košmar i kakofoniju pa od fešte više nema ništa i sve se pretvara u dance macabre, odnosno moćni poganski manični ples koji je prije no najava proljeća, nagovještaj smrti, možda i Sudnjeg dana.

Četiri instrumentala

Izuzetak od spomenutih pjesama četiri su instrumentala. Uz »Mireditu« tu su i tri nazvana »Prokletije« 1, 2 i 3 u kojima vlada Beslać pri čemu se njegov pristup kreće od minieksperimenta pa do prozračnog i eteričnog tona u »Prokletije 2.2«, bitno drukčijeg od agresije i neugode koju bude ostale pjesme ovog albuma.

Sve u svemu, »Prokletije« su svake pohvale vrijedno okretanje etno i folk tradiciji te njezino tumačenje kroz suvremene raznovrsne rock izraze. Nešto slično svojedobno su radile grupe Kries, Legen i Mojmir Novaković, a Nemeček sjajno nastavlja te obogaćuje taj pažnje vrijedan pristup glazbi.