LOCARNO Nova gradonačelnica pariškog Montfermeila (Emmanuelle Beart) učinila je nešto dosad nepojmljivo u politici. Ispunila je sva predizborna obećanja. Obavezni popodnevni odmor za sve radnike. Kućnu seksualnu asistenciju. Međunarodnu školu u kojoj su zastupljeni svi svjetski jezici. Sklad ljudskog disanja. Obilježavanje dana kroasana.

Da bi realizirala te ideje, okupila je oko sebe najvjernije suradnike - Kamela (Ramzy Bedia), Joelle (Jeanne Balibar) i Benoita (Mathieu Amalric). Okupila je, dakle, kremu francuskog glumišta.

Riječ je o sjajnoj političkoj paraboli »Merveilles a Montfermeil«, koju potpisuje sama Balibar (sjećamo je se po cameo ulozi pariške pjesnikinje u »Hladnom ratu« Pawela Pawlikowskog).

Autoričin komad koji subvertira pravila političkog diskursa, doima se poput ekscentričnog sna, modificirajući različite registre jezika isprepletanjem poezije, žargona i ekonomskih termina.

Kako to obično biva s takvim ambicioznim planovima, autoričina heroina i njen tim nailaze na brojne administrativne probleme. Inspirirana Lubitschevim klasikom »The Shop Around the Corner«, prokleto zabavna Balibar razara konvencije i igra na ridikulozne ekscese da bi nas smijehom natjerala na razmišljanje. U filmu u kojem svaka komična situacija povlači za sobom određeni problem.

Ivana Groznica

U paralelni program uvrštena je i »Ivana Groznica«, intimistički komad mlade srpske redateljice Ivane Mladenović. Iako je njegov promotivni materijal dao naslutiti da se na srpskom filmskom nebu ukazala još jedna Maja Miloš, njen prosede bliži je onom što je Iva snimila u Radićevu filmu kad su joj za rođendan poklonili malu videokameru.

Doduše, Ivana je angažirala pravog kamermana da slijedi njene intimne trajektorije, njene neuroze, hipohondrije i obiteljske interakcije, nakon što se vratila u rodno Kladivo iz Rumunjske gdje je bila angažirana u nekom neimenovanom filmu (Ivana je u Rumunjskoj doista glumila u »Intimnim ožiljcima« Radua Judea, te je i sama režirala žilnikovski doks »Vojnici: Priča iz Fermentarija«).

U Kladivu je dočekuju kao istinsku zvijezdu i angažiraju je u organizaciji srpsko-rumunjskog etno festivala. Način na koji Mladenović snima istu, puno duguje Judeovu komadu »Ne zanima me ako u povijesti ostanemo zapisani kao barbari«.

A način na koji ona promatra kladovski dernek, blizak je načinu na koji Josip Lukić uranja u onaj splitski (šifra: »Ultra«). U Miličević, povijest je rezervirana za footage Lepenskog vira, čije je arheološko nalazište prekriveno raskošnom muzejskom kupolom, te spomenik židovima koji su na obali Dunava čekali brod koji ih je trebao odvesti u Palestinu, ali nikad nije doplovio.

Festivalsko otkriće

No istinsko festivalsko otkriće priuštio nam je začudni Zhang Wei, čiji je ekstraordinarni komad »Osmoza« odbačen na margine Locarna, u program »Moving Ahead« rezerviran za autorske eksperimente (sam autor izlagao je na Venecijanskom bijenalu i u njujorškom Guggenheimu).

Već na samom početku tog iznimnog komada autor nas udara ravno u prepone, s figurom seljaka koji pokušava reanimirati svog psa upuhujući mu zrak u anus, da bismo kasnije ugledali njegova ljubimca transformiranog u ledenu skulpturu.

Ambijentiran u zabitima Kine koja obitavaju Ujduri, film je nevjerojatna meditacija o suživotu ljudi i njihovih beštija u nimalo idiličnom krajoliku, koje Wei promatra u seriji začudnih tableauxa, dok slikom pokušava reorganizirati stvarnost (scena s figurama u magli koje poziva glas preko zvučnika da uzmu lopate kako bi pomogli zajednici, ulazi u anale Locarna).

Konkurenciji se dogodio i elegantni komad »Isadorina djeca« ambijentiran u svijetu baleta. Režirao ga je provjereni Damien Manivel, koji se i sam bavi suvremenim plesom.

Autorov film mogao bi se sublimirati riječju »koncentracija«, fino stvarajući tenziju između emocije i autorske ekonomije. Jer, Manivela toliko ne zanimaju perfekcija i tehnika, već pokušava ubrizgati snagu običnim trenucima, u ostavštini baletnih pokreta.