CANNES Nakon najnovijeg tajlandskog izleta Nicolasa Windinga Refna i filma »Samo bog prašta« s nostalgijom se prisjećamo njegove ranije faze, kad je surađivao s Kimom Bodniom i Zlatkom Burićem (»Pusher«).

Iako je njegov prvi hollywoodski izlet (»Drive«) dočekan s hvalospjevima, sve se svelo na autorovo pomodno sprdanje s estetikom B-filma.

U Refnovu najnovijem komadu, njegov glumac Ryan Gosling vodi bangkoški kickboxing klub.

Ali stvari će se zakomplicirati kad njegov stariji brat, koji je upražnjavao seks s djevojčicama, biva ubijen, pa njegova patološki posesivna majka Kristin Scott Thomas, portretirana kao ultimativna drolja koja posluje s tajlandskim narko podzemljen (autor je u press booku opisuje kao »savršeni spoj Lady Macbeth i Donatelle Versace«) dolazi u Bangkok osvetiti sina kojeg je ubio žrtvin slomljeni otac.

U igru se ubacuje i raspjevani detektiv koji sabljom počne čistiti Tajland od kolonijalne najezde zapanjačkog šljama. 

   Ako su vam dragi tajlandski sirovi ali iskreni akcijski izleti Nicholasa Cagea (»Kaos u Bangkoku«) i Van Dammea (»Kickboxer«), onda ćete Refnov spori i krajnje estetizirani komad zaobilaziti u širokim krugovima.

Inkarnacija zla

Ovo je čisti krimić za »Vogue« u kojem svaki kadar mora biti okupan crvenim koloritom bordela. Film koji je na novinarskoj projekciji dočekan sa zvižducima. Film u kojem autor na odjavnoj špici navodi da ga je posvetio Jodorowskom, iako s tim (o)kultnim režiserom njegov prosede nema nikakvih dodirnih točaka. 

   Tijelom se bavi i u festivalskoj konkurenciji prikazan »Grisgirs« u režiji cijenjenog čadskog sineasta Mahamat-Saleha Harouna (»Daratt«, »Čovjek koji vrišti«), u kojem se jedan virtuozni plesač čija je noga osušena od paralize, povezuje s krijumčarima nafte kako bi spasio teško bolesnog oca.

A u uvodnom kadru najnovjeg filma Claire Denis »Les Salauds« promatramo golo tijelo silovane djevojke kako izgubljeno hoda mračnom ulicom. Ona je nećaka kapetana Vincenta Lindona koji se upušta u vezu sa susjedom Chiarom Mastroianni, ljubavnicom njena silovatelja, portretiranog kao inkarnacija apsolutnog zla. 

Redovi pred dvoranom

Ponešto drukčijim hororom bavi se fini komad Jima Micklea »We are what we are«, inače remake meksičkog horora »Somos lo que hay« u režiji Jorgea Michela Graua, prikazanog na »Quinzaineu« prije tri godine. I dok hollywoodske prerade nekih »malih« i nevidljivih filmova snimljenih u ostatku svijeta uglavnom koriste razvikane glumce, Mickle ostaje na nezavisnim marginama, transponirajući ovu suludu kanibalsku storiju iz depresivnog Mexico Cityja u mallickovsku američku provinciju.

Doduše, jednu od uloga dodijelio je i Kelly McGillis, ali ona se pojavljuje tek u nekoliko kadrova. Da bi čitava stvar bila zanimljivija, njegov smireni remake je čak ispao bolji od pretencioznog originala, iako za razliku od Graua ne stavlja u prvi plan socijalnu notu. 

   Ovaj žanrovski niz nastavlja i francuski etablirani sineast Serge Bozon, čiji je najnoviji krimić »Tip Top«, inače slobodnu adaptaciju romana britanskog krimi pisca Billa Jamesa, pratio nevjerojatni hype, pa su se redovi pred dvoranom protezali unedogled. Možda i zato jer Bozon nije ultimativni radoholičar. Od svog konceptualnog ratnog mjuzikla »La France« iz 2007. nije ništa snimao, jer se češće bavio glumom i filmskom kritikom nego režijom. 

   Priču Jamesova romana transponirao je u provincijski Villeneuve, poznat po brojnim afričkim imigrantima, prateći jednog gay murjaka koji istražuje slučaj ubijenog doušnika. U istrazi mu se pridružuje i detektivka Isabelle Huppert koja fino subvertira svoj prepoznatljivi image. A autorov sumanuti stripovski prosede prepun je aluzija na francuski rasizam, homofobiju, odnos prema islamskom pitanju i alžirskoj stvari.